Madde:88. beni yine de sever misin?

Kocaman çantasıyla kafama vurup “Orospu çocuğu,” dediğinde, Şükrü Abi’nin yerinde yeni tanıştığım bir kızla oturmuş, ona, geçmişte çektiğim ufak tefek sıkıntıları anlatıyor, aslında çaktırmadan övünmeye çalışıyordum. “Madem beni aldatacaktın,” diye devam etti kafama vuran. “Adam gibi bir karıyla yapsaydın bari bunu. Şu kancığa bak. Benden daha mı güzel, benden daha mı akıllı, benden daha mı büyük memeli?” Gözlerinden keder ve öfke akıyordu. Öyle bıçak gibi bir bakışla karşılaşınca, hayatımda ilk defa, sade ve dürüst bir bakışla karşılaştığımı hissedip “Sanırım beni biriyle karıştırdın,” dedim.

“Seni biriyle mi karıştırdım yavşak,” dedi. “O sahte tebessümünle beni baştan çıkaralı tam iki yıl üç ay oldu. Senin için annemden tarhana çorbası yapmayı bile öğrendim. Bezelye yapmasını da. Bütün bu süre zarfında bulaşıklarını yıkadım, gömleklerini ütüledim, halılarını süpürdüm, yerlerini sildim, tuvaletlerini fırçaladım. Sen sigarayı bıraktığında kendini yalnız hissetme diye ben de bıraktım. Sen sigaraya yeniden başladığında kendini iradesiz hissetme diye ben de yeniden başladım. Yaz akşamları sahilde gezerken rüzgâr çıkar da üşürsün diye çantamın koluna hırkanı astım. Bu orospu da senin için aynı fedakârlıkları yapacak mı zannediyorsun?”

Son lafından sonra yanımda oturan kızın saçlarına yapıştı. Araya girmeye çalıştım ama saçları kökünden kavramıştı. İnce bileklerini kıracakmış gibi bükene kadar da bırakmadı. Saçı yolunan kızı yol boyu özür dilemek suretiyle taksiye bindirdim. Şükrü Abi’nin yerine geri döndüm.

Başka bir masada yalnız oturuyordu. Bazı insanlar sanki her sorunun cevabını verebilecekmiş gibi dururlar. Bunun bir yanılsama olduğunu bilirsiniz ama yine de onlara bir şeyler sormak istersiniz. Biramı alıp yanına gittim, “Neden böyle bir şey yaptın?” diye sordum.

“Bana bir sigara ver,” dedi.

Bir sigara verip yaktım.

“Şimdi beni rahat bırak,” dedi. “O yavşak tebessümünü de götüne sok.”

“Az önce hayatının erkeği olduğumu düşünmüştüm.”

“Yanlış düşünmüşsün. Sen benim beklentilerimi karşılayamazsın.”

“Neymiş beklentilerin?”

“Ben bir adamla tanıştığımda ondan, hayatın bütün monotonluğunu ve bütün yalnızlığımı ve amaçsızlığımı ve umutsuz bekleyişimi unutturmasını beklerim. Evdeki muslukları tamir etmesini de. Sende öyle bir kifayet göremiyorum.”

Bara geri döndüm. Şükrü Abi, “Kim bu kız?” diye sordu.

“Tanımıyorum.”

“Yalanını sikeyim.”

“Kız çatlak. Valla tanımıyorum.”

“Hadi len.”

Hesabı ödeyip çıktım. Üst geçidin önünde taksi beklerken üstü açık bir Mini Cooper’la geldi. Önümde sert bir fren yaparak durdu, “Atla,” dedi. Arabaya binince pati çekerek kaldırdı. Sahil yolunda 150 km. hızla giderken “Şu biraları aç ve bacaklarıma bakmayı kes ve çeneni kapa!” diye bağırdı. “Sen ne biçim bir adamsın. Eski erkek arkadaşımı özel kılan milyonlarca küçük şey vardı ama sende hiçbir bok yok. Hayatımın görkemle açılıp rezaletle kapanan dönemlerinden biriydi ama yine de özeldi. Seni özel kılan şey ne? Çeyrek asırdır şu yeryüzündeyim ama senin kadar sıradan bir herif görmedim. Seni özel kılan bir şey söyle.”

Bir şey söylemedim.

“Seni özel kılan bir şey söyle yoksa yavaşlamam,” dedi.

“Beni özel kılan bir şey yok,” dedim.

Gaza biraz daha bastı, hız ibresinin yavaş yavaş 180’e geldiğini gördüm, “Korkmuyor musun?” diye sordu.

“Hayır.”

“Yalancı göt. Yüzün sapsarı oldu. Altına sıçacakmış gibi bakıyorsun ve korkmadığını söylüyorsun.”

“Korkmuyorum,” dedim. “Daha çok kaybolmuş gibi hissediyorum. Sanırım uğultudan. Bu da iyi geliyor aslında.”

“Ben de öyle hissetmiştim,” dedi. “Erkek arkadaşım beni terk ettiği zaman, kendimi terk edilmiş gibi değil de kaybolmuş gibi hissetmiştim. Bitmek tükenmek bilmeyen koridorlarda gezinen kayıp bir ruh gibi. Ben sadece bitmiş şeyler için ağlarım oğlum. İyi kötü ayırt etmem, bana bitmiş bir şeyler ver yeter, bütün gözyaşlarım senin olsun. İstersen senin için de ağlarım çünkü sen de bitmişsin. İçin geçmiş ruhun çürümüş. Evin nerede?”

Sabah yüzüme üflenen sigara dumanı ve baş ağrısıyla uyandım. Giyinip kuşanmış, tepemde oturmuş kahve içiyordu. “Gece yattık diye ertesi sabah senin gömleklerinden birini giyip uzun bacaklarımla evin içinde gezinmemi bekliyorsan yanılıyorsun bebeğim,” dedi. “Çünkü o sadece Amerikan filmlerinde olur. Bense birazdan karakola gidip şikâyetçi olacağım.”

“Neden?”

“Çünkü on altı yaşındayım. Dün gece bir çocukla yattın.”

“Hasiktir,” deyip gözlerimi dört açtım. “Ama…” dedim.

“Ama ne?”

“Yirmi beş yaşındayım dedin”.

“Öyle bir şey demedim.”

“Çeyrek asırdır yeryüzündeyim demedin mi?”

“O lafın gelişiydi. Ruj sürüp mini etek giydirseler on yaşında bir kızla bile yatmaya kalkarsın sen. Sapık, abazan ve gerizekâlısın ve bunun cezasını çekme vaktin geldi.”

“Sahiden böyle bir şey yapmayacaksın değil mi?”

“Yapacağım. Erken kalkıp Google’dan seni araştırdım. Sıradan bir adam değilsin. Sıradan bir adam olsaydın sadece babama söylemekle tehdit ederdim.”

“Ben sıradan bir adamım,” diye bağırdım.

“Değilsin. Havada skandal kokusu var bebeğim. Televizyonlara çıkıp öyle bir ağlayacağım ki senden nefret etmeyen tek kişi kalmayacak bu ülkede. Öyle masum ağlayacağım ki sen bile kendinden nefret edeceksin. Cezaevlerindeki tutuklu ve hükümlülerse seni şişlemek için sıraya girmiş olacaklar bu arada. Bunun için bir piyango bile tertip etseler yeridir.”

“Öyle araba kullanmasını nerde öğrendin?”

“Okul servisinde. Servis şoförü, ‘kucağına oturursam bana araba kullanmanın bütün inceliklerini göstereceğini,’ söylemişti. Bütün erkekler köpek.”

Kahvesini bitirip çıktı. Ben de on dakika sonra çıktım. Sırt çantama birkaç parça eşya koyup bir arkadaşın yanına yerleştim. Üç gün boyunca onun evinden çıkmadım. Sürekli tek parmağımla perdeyi aralayıp ‘sokakta polis var mı,’ diye kolaçan ediyordum. Bir ara kendiliğimden gidip teslim olmayı düşündüm ama vazgeçtim.

Bir hafta sonra Şükrü Abi’nin yerine geri döndüm. Belli ki kötü bir şaka yapmıştı. Belki de on altı yaşında değildi. Birkaç gün sonra, hadiseyi kısmen unutup kimseye anlatılmamış yüz kızartıcı hatıralar seviyesine indirmek üzereyken barın telefonu çaldı. Şükrü Abi bana bakıp “Burada,” dedi.

“Kim?”

“Karakoldan arıyorlar.”

Ahizenin öbür ucundaki polis onun ismini söyleyip “Tanıdığı mısınız?” diye sordu.

“Evet,” dedim, hayır diye bağırmak isterken.

“Karakola kadar gelebilir misiniz?”

“Tabii geliyorum,” dedim ama aklımda tekneyle Yunanistan’a kaçma planları vardı. Patronu arayıp durumu anlattığımda, “Orada bekle gerizekâlı, hiçbir yere kıpırdama, geliyorum,” dedi. Yanında şirketin avukatıyla geldi. Masaya yumruğunu vurup “Ben bu projeye bir milyonluk yatırım yaptım,” diye bağırdı. “Ama senaristim olacak dallama bir sapık. Senaristim olacak dallama yirmi yaşındaki kızları bile yaşlı bulan bir sapık ki gitmiş on altı yaşındaki masum bir kızcağızı iğfal etmiş.”  

“Abi bildiğin gibi değil.”

“Ne bildiğim gibi değil lan ne bildiğim gibi değil! Bütün paramı ve ticari itibarımı koydum bu işe. Daha vizyona girmemiş bir filmi sikip atmaya ne hakkın var.”

Karakola avukatla beraber gittik. Bizi bir odaya aldılar. Bir kadın polis gelip yüzüme pis pis baktı. Başımı öne eğdim.

“Vaziyet şu,” dedi. “Tanıdığınız, bu gece 155’i arayıp Sivas Katliamı’nı kendisinin organize ettiğini söylemiş. 155’de görevli memur ilk aramayı ciddiye almayıp kapatmış. Ama sonrasında ısrarla 155’i aramayı sürdürerek Büyükçekmece’de ve Yozgat’ta yeni katliamlar planladığını söylemiş. Ekipler cep telefonu sinyallerinden yerini tespit edip kendisini bulmuşlar.”

“O daha bir çocuk,” dedim. “Şaka yapmış.”

“Çalıntı bir Mini Cooper’ın içinde bulundu. Kimliği yok, ailesinin kim olduğunu söylemiyor. Biz de bulamadık. ‘Bu dünyada tek tanıdığım var o da Şükrü Abi’nin yerine takılır,’ diyerek sizin isminizi verdi. Kendisini nereden tanıyorsunuz?”

“Valla biz de yeni tanışmıştık aslında,” dedim.

Oturduğu odada ziyaret etmeme izin verdiler.

“Sonunda yakayı ele verdim,” dedi. “Ama vicdanım da biraz rahatladı.”

“Neden?”

“Sivas Katliamı’nı ben planladım.”

“Sivas Katliamı olduğunda sen daha doğmamıştın bebeğim.”

“19 yaşındayım.”

“İşte buna sevindim.”

“Katliam organizatörüyüm ben.”

“Değilsin.”

“Öyle olsaydım. Birilerini öldürtmüş olsaydım yani, beni yine de sever miydin?” diye sordu.

“Severdim,” dedim. Sonra da karakoldan çıkıp bir sigara yaktım.